Afscheid

Afscheid nemen doet pijn. Iedere dag neem ik weer afscheid. Niet van iets of iemand, maar van een deel van mezelf. In het groeiproces dat in mijzelf plaats vindt, verander ik. Zoals ik was ben ik niet meer. Zoals ik ben, was ik niet. Door verder te gaan op mijn "levensweg", heb ik dingen achter me gelaten. Meestal gebeurt dat behoorlijk onbewust. Soms is dat afscheid nemen heel bewust. Dat doet pijn. Wat zou ik graag vast willen houden aan al die dingen die ik tegenkom. Wat zou ik graag willen dat al die dingen die zo mooi zijn, voor altijd blijven. Maar de tijd gaat door. Ik ga door. Juist daar waar het zo mooi is, waar het leven goed is, waar alles lijkt te kloppen, doet afscheid nemen zo veel pijn. Ik laat dan iets achter, dat ik niet achter wil laten. Dat ik voor altijd bij me wil houden.

Op andere momenten is het heerlijk om afscheid te nemen. Als ik ergens weg ga waar ik toch al niet zo graag wilde zijn, als ik ergens op ben uitgekeken, als ik ergens naar toe ga waar ik heel erg graag heen wil, dan is afscheid nemen niet zo erg. Dan zeg ik "tot ziens", draai me om en ga verder. Als ik bijvoorbeeld leer om rust te vinden in een situatie waarin ik normaliter onrust ervaar, dan neem ik afscheid van mijn onrust. Ik sta daar niet eens bij stil. Omdat het heerlijk is om rust te vinden.

Soms kom ik op een punt dat er een dilemma ontstaat. Het dilemma van het niet afscheid willen nemen, maar weten dat het onvermijdelijk is om afscheid te nemen. Ik ben er erg goed in om heel lang op dat punt te blijven. Als het ware steeds een stapje op mijn levensweg te zetten en vervolgens weer een stap terug doen. Een stapje naar links op mijn weg en weer terug. Een stapje naar rechts op mijn weg en weer terug. Het lijkt dan of er heel erg veel beweging in mij zit, maar eigenlijk gebeurt er niets. Zo hou ik zelfs mezelf voor de gek.

Daar waar het bij mij helemaal misgaat, is als ik afscheid neem van mijn levensweg. Als het ware afscheid neem van het bewandelen van die weg om helemaal te kunnen blijven waar ik nu ben. Dat is het meest verraderlijke. Het lijkt dan of ik een enorme beweging op mijn levenspad maak, maar in feite ga ik heel hard op de rem staan en zet ik alles stil.

De grote vraag bij afscheid nemen is voor mij nu geworden: klopt het? Klopt het dat ik afscheid neem? Wat neem ik nog mee van datgene wat ik achter mij liet? Vaak kom ik er dan achter dat het niet klopt. Dat ik wel afscheid heb genomen, maar dat dat eigenlijk helemaal niet klopt. Dat is verdrietig. Dat doet dan pijn. Want afscheid heb ik wel genomen.

Afscheid nemen is voor mij vooral een andere manier van naar de dingen kijken. Niet naar de toekomst kijken. Ook niet naar het verleden kijken. Maar vooral kijken naar wie ik ben en dat wat ik nu achter mij laat, zonder mijzelf te negeren, in contact met mezelf, vandaag. Misschien dat afscheid nemen dan zelfs niet meer hoeft.