Terrorisme
De maan. De maan is een onderdeel van mijn leven. Hij verschijnt steeds weer. Op sommige dagen kan ik de maan zien, andere dagen verdwijnt de maan achter de wolken. Halve maan, volle maan. De maan is een integraal onderdeel van mijn leven. Van het universum waar ik in leef. Op een kleine uitzondering na, ben ik me bijna nooit bewust van die maan. Die hoort er gewoon bij. Een heel enkele nacht in het jaar, als de maan geweldig is, of als die maan past bij een stemming waarin ik ben, dan valt hij op. Dan kan ik van die maan genieten, maar meestal is dat gewoon iets dat bij de wereld hoort.
Wat zou er nou gebeuren als ik morgen in het winkelcentrum allemaal mensen zou horen praten over "de maan die het niet meer zo goed doet..."? Waarschijnlijk zal ik die avond naar de maan kijken. Zal de maan niet meer zo vanzelfsprekend zijn als hij iedere dag was. Ondanks dat het natuurlijk flauwekul is. Dat de maan niets doet. Dat hij gewoon de zon reflecteert, zoals dat gisteren gebeurde en morgen ook weer zal gebeuren. En toch zal ik die avond even kijken.
Zo werkt onze psyche.
Nu hebben we de afgelopen tijd van alles over terrorisme gehoord. Over fundamentalisme. In dezelfde zinnen kwam de Koran, de Islam, Marokkanen en nog veel meer naar voren. Altijd gevolgd door een waarschuwende tekst dat we niet mogen stigmatiseren. Het werkt net als de maan. Ik was op weg naar de supermarkt en zag iemand uit de straat van Arabische afkomst lopen.
En toch keek ik even, en over dat kijken ben ik behoorlijk pissig op mijzelf.
Mijn mening over de wereld is beïnvloed door de mening van anderen. Door de verhalen van anderen. Door de blik van anderen. Het gaat hier niet eens zozeer over de realiteit (want was er nou daadwerkelijk iets anders dan anders aan die man uit de straat?) maar over de visie op die realiteit. Ik laat mijn mening beïnvloeden. En kennelijk laat ik mij leiden door een visie van anderen op de realiteit. Niet door de realiteit zelf.
Gisteravond kon je op de TV iemand iets horen zeggen over mensen met fundamentalistische sympathieën. Dat zette me aan het denken, en ik zal vertellen dat ik behoorlijk fundamentalistisch ben! Ik heb een essentie. En die essentie is voor mij het leven. Er is niets anders. Niemand in de wereld kan mij die essentie ontnemen. Mijn essentie gaat over waarheid, eigenwaarde, liefde, vrede, kracht, wil, moed, dienstbaarheid, intuïtie, respect, vreugde en waarschijnlijk nog wel een hele reeks begrippen meer.
De kunst in deze tijd is voor mij om mijn essentie te blijven leven. Niet om mij mee te laten nemen door de stroom van gedachten, angsten en visies van anderen, maar om zo fundamentalistisch mogelijk mijn waarheid te blijven zoeken, mijn moed naar buiten te laten komen, mijn respect te tonen, mijn kracht te ontwikkelen, etc. Kortom, om zo fundamentalistisch mogelijk te zijn.
