Zij zien jou — durf jij te kijken?
In veel teams wordt er gesproken over openheid en ontwikkeling, en toch blijven er dingen onuitgesproken. Niet omdat mensen iets willen achterhouden, maar omdat het delen van waarnemingen over elkaar vaak voelt alsof er iets op het spel staat. Juist daarom is het waardevol om actief ruimte te maken waarin collega’s kunnen zeggen wat zij zien in jouw handelen.
Zonder aanklacht, zonder oordeel, als deel van het werk dat jullie samen dragen.
Situatie uit het werk
Je merkt bijvoorbeeld dat een project goed loopt, maar dat de samenwerking soms stroever voelt dan nodig. Gesprekken gaan door, besluiten worden genomen, maar ergens voel je dat je minder contact hebt met de mensen met wie je werkt. Het is geen probleem dat zich hard aandient. Het is eerder een soort dunne ruis in de onderlaag van het werk.
Je besluit daar niet op te wachten. Je vraagt twee collega’s om samen met jou te kijken naar hoe jij aanwezig bent in het werk. Niet in een officiële sessie, maar in een gewoon gesprek aan tafel. Je stelt één vraag die de ruimte opent: “Waar zie jij mij sterk bewegen en waar zie jij mij terugschakelen?”
Er ontstaat eerst stilte, omdat dit gesprek niet gaat over oordeel. Het gaat over kijken. En als iemand kijkt zonder te willen sturen of beschermen, komt er waarneming in plaats van mening. Misschien zegt een collega dat jij vaak het gesprek draagt, waardoor er minder ruimte ontstaat voor stilte. Of dat je scherp bent in analyse, maar soms snel door de nuance heen beweegt. Of dat je veel verantwoordelijkheid oppakt, waardoor anderen minder gaan bewegen.
Het zijn geen nieuwe waarheden. Het zijn spiegels van jouw handelen in samenhang. Daarmee kun je werken.
Wat hier speelt op systeemniveau
In elk team ontstaat een vorm. Die vorm wordt niet bepaald door regels of functies, maar door de manier waarop mensen zich tot elkaar verhouden. Wanneer één iemand uitnodigt tot terugkijken op zichzelf, ontstaat er ruimte in die vorm. De groep beweegt mee.
Het organiseren van feedback is dus geen individueel instrument. Het is een keuze om het systeem van samenwerken te openen, zodat het werk zichzelf opnieuw kan vormen. Daarin groeit volwassenheid. Niet omdat iedereen transparant is, maar omdat iedereen meedoet aan het onderhoud van het geheel.
De uitnodiging
Plan in de komende week een gesprek met één iemand met wie je veel samenwerkt. Zet er geen agenda op. Geen voorbereiding. Alleen deze vraag: “Wat zie jij in mijn manier van werken dat aandacht verdient?”
Laat de ander uitspreken. Luister zonder te reageren. En schrijf daarna één zin op voor jezelf die begint met: “Het moment dat ik het herkende was…”
Dit is werken aan jezelf in het midden van het werk.
#DurfTeKijken #FeedbackCultuur #SpiegelsInSamenwerking #RuimteVoorFeedback #KijkenZonderOordeel
Alle artikelen in deze serie Subtiele Verschuivingen:
#2 De vraag die het hele gesprek kantelt
#3 Zonder woorden, toch gezien
#4 Voel de vloer, vind je plaats
#9 Zij zien jou — durf jij te kijken?
