Zonder woorden, toch gezien

Er zijn dagen waarin je van het ene naar het andere beweegt, de stappen herkenbaar, de handelingen vanzelfsprekend. De manier waarop je door een ruimte loopt, hoe je iemand aankijkt, hoe je stilvalt voordat je een zin uitspreekt — het gebeurt allemaal zonder nadruk. Toch ontvouwt zich precies in die alledaagse bewegingen iets dat verder gaat dan wat er aan de oppervlakte te zien is. In die kleine momenten wordt zichtbaar hoe jij aanwezig bent, hoe je je verbindt, hoe je een plaats inneemt te midden van anderen.

Op een gewone werkdag loopt een collega langs je bureau, kijkt heel even op en zegt: “Fijn dat je er bent.” De zin is eenvoudig, misschien zelfs achteloos. Je antwoordt iets korts of glimlacht alleen. Maar vanbinnen is er een kleine verschuiving voelbaar: een zachtere adem, een rustige bodem, een gevoel van ontvangen worden in de ruimte die jullie delen. In dat moment wordt jouw aanwezigheid bevestigd, zonder uitleg, zonder bedoeling, zonder nadruk. Het gebeurt gewoon.

De situatie in het dagelijks samenzijn

Deze korte uitwisselingen vormen een patroon dat zich gedurende de dag herhaalt. Ze zijn niet bedoeld als waardering of compliment, en ze hoeven ook niet geladen te zijn met betekenis. Het zijn momenten waarin jij en de ander elkaar even werkelijk waarnemen. Daar ontstaat een subtiel veld waarin vertrouwen kan groeien, waarin je lichaam zich ontspant, waarin samenwerking zich vanzelf kan organiseren. Het is in dit alledaagse weefsel dat je identiteit voelbaar wordt, lang voordat je iets zegt over wie je bent of wat je belangrijk vindt.

Het onderliggende systeem van waarneming en erkenning

Iedere ontmoeting draagt een laag van onderlinge afstemming. Die afstemming is geen strategie en geen bewuste handeling; ze werkt in het ritme van aandacht. Wanneer iemand je werkelijk ziet, ontstaat er een resonantie in het lichaam. Niet vanwege de woorden, maar omdat de ander aanwezig is zonder verwachting. Dit opent een ruimte waarin jij jezelf kunt bewonen, zonder groter of kleiner te hoeven worden. Identiteit verschijnt dan vanzelf, als een natuurlijke kwaliteit van aanwezig zijn.

In die laag wordt iets voelbaar dat geen naam hoeft te hebben. Het is de ervaring dat jij in jouw vorm, met jouw toon, jouw ritme, een plaats hebt binnen het geheel waarin je beweegt. Dat is een stille erkenning. Geen bevestiging, geen oordeel, geen vergelijking — gewoon aanwezig zijn, waar het leven zich afspeelt.

De uitnodiging

Kijk vandaag naar één klein moment waarin je iemand groet of wordt aangesproken. Blijf er heel even bij — één ademhaling langer dan je gewend bent. Voel wat er gebeurt in je borst, je keel, je gezicht. Misschien wordt het stiller. Misschien beweegt er iets. Misschien blijft het gewoon zoals het is.

Noteer later één zin die de ervaring samenvat. Een zin die vastlegt wat er is aangeraakt — hoe klein ook. Zo krijgt de ervaring plaats in jouw bewustzijn.

#Hemgård #PersoonlijkeOntwikkeling #Aanwezigheid #Erkenning #Verbondenheid #StilleKracht #Werkcultuur