Jezelf zijn
Zoals veel mensen, zit ik vol met krampen (neuroses) in de wijze waarop ik de dingen doe. Ik hecht mij aan mensen omdat ik daar mijn waarde (en liefde) aan ontleen, ik doe de dingen omdat ik geleerd heb dat zij zo werken, ik weet hoe mijn omgeving reageert, ik handel naar hoe ik denk dat de omgeving dat van mij verwacht, etc.
De laatste tijd begin ik dat steeds meer te herkennen. Er ontstaat als het ware een nieuwe dimensie die mij mijn krampen laat zien, die mij de manier waarop ik de wereld zie en hoe ik daarover denk laat zien, die mij mijn patronen laat zien. Ik zie mijn perfectionisme (waar ik aan een beeld wil voldoen), ik zie mijn verharding (daar waar ik persé de dingen doe zoals ik die wil doen en daar niet meer speels mee kan omgaan) in specifieke relaties zie ik hoe ik op de ander reageer met alle beelden die ik van de ander heb, etc. Wat ik begin te zien is (in vaktermen) mijn "geconditioneerde zelf".
Hoog tijd om daar wat aan te doen. Tijd om (zoals het modebegrip dat omschrijft) "mijzelf te zijn". Tijd voor wat veranderingsprojecten. Tijd om te gaan knutselen aan mijn psyche.
De eerste vraag die daarbij naar boven komt is "hoe kan en moet ik meer mijzelf zijn?". Direct gevolgd door de vraag "op welke manier ben ik niet mijzelf?". Want dat zijn tenslotte de dingen waar ik aan zal moeten werken.
Niet zo lang geleden zakte er echter een nieuw begrip in. Ik ben gewoon mijzelf. Daar hoef ik helemaal niets aan te doen. Wie ik ben zit allang in mij. Een project om jezelf te zijn kan helemaal niet. Want je bent altijd jezelf. Want ook al die krampen en neuroses zijn een deel van mijzelf. Ook de manier waarop ik reageer, hoe ik mij afstem op mijn omgeving, etc. behoren tot wie ik ben.
Eigenlijk is dat heel paradoxaal. Ik ga een project starten om meer mijzelf te zijn terwijl ik dat gewoon al ben. Toch valt er voor mij iets te doen, want met delen van mijzelf wil ik iets. Als ik afscheid kan nemen van mijn krampen, mijn ego, mijn manier van denken, mijn patronen, etc. dan blijft er gewoon meer Remco over. Dan kan mijn "stralende zelf", diegene die ik eigenlijk ben, zich manifesteren.
Het gaat voor mij dus niet om "het veranderen" maar om opgeven. Het opgeven van mijn zelfbeeld, het opgeven van het beeld dat ik heb van de wereld om mij heen, het opgeven van mijn angsten, het opgeven van de leegte en gebrekkigheid in mij, en al die andere dingen op basis waarvan ik functioneer. Als ik dat allemaal op geef, dan blijft Remco over.
Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoe doe je dat? Ik heb daar een weggetje voor gevonden. Door toch weer gewoon een veranderingsproject te starten. Door aan mijn psyche te gaan knutselen. Stop met al dat psychologisch gewauwel en ga gewoon wat doen aan de eigenschappen waar je wat aan wilt veranderen. Door te werken aan mijzelf wordt ik mij bewust. Kan ik gaan zien hoe ik zo geworden ben. Waar het vandaan komt. Hoe het er eigenlijk écht uit ziet. En vanuit die bewustwording kan ik opgeven. Want pas als ik mij helemaal bewust ben van mijn angsten, mijn zelfbeeld, etc. kan ik dat gaan opgeven.
